Kraft

Pięknie! Bardzo jestem ciekaw, jak doszedłeś do decyzji o zamianie Chario na Klipsche? Tu jednak nie miejsce na takie wywody. Może opiszesz to w oddzielnym wątku? Byłoby interesujące poznać, co porównawczo odsłuchiwałeś i jakie miałeś związane z tym odczucia. Wiesz, że uważam tematy związane z wyborem kolumn za najbardziej godne uwagi;).

Nie rozumiesz o czym piszesz. Być może dlatego dochodzisz do błędnych wniosków.

Kolego @Pboczek, podaj przykład ślepego testu w którym nie dało się odróżnić kolumn, albo przyznaj, że pisząc powyższe zdanie minąłeś się z prawdą.

Nie przypominam sobie ślepego testu w którym nie dało się odróżnić kolumn. Ktoś zna taki?

I co? Nowe oprogramowanie wnosi jakieś istotne zmiany w dźwięku lub funkcjonalności?

Załóżmy, że w teście bierze udział sto głuchych małp. Ponieważ nic nie słyszą zaznaczają odpowiedzi zupełnie przypadkowo. Raz trafiają, innym razem się mylą. Osiągną wynik 50% dobrych odpowiedzi i 50% błędnych. Uzyskujemy wprawdzie 50% poprawnych odpowiedzi, ale błędem byłoby wywnioskowanie na tej podstawie, że połowa małp jednak słyszy. Mimo tych 50% trafień test udowadnia, że nie słyszą, że faktycznie są głuche.

Niestety, ale bez choćby lekkiego zagłębienia się w zasady statystyki nie da się prawidłowo zinterpretować wyników takich testów. Skoro według Ciebie 51% poprawnych odpowiedzi oznacza, że 1% lepiej słyszy od pozostałych, to jak zinterpretować wynik 49% poprawnych odpowiedzi? Że 1% nie słyszy w ogóle? Przypomnę, że przy niesłyszeniu zaznacza się odpowiedzi losowo (50/50), a nie 100% źle.

Polecam wywiad z Manfredem Zollerem, szefem i konstruktorem niemieckiej firmy Zoller. Wywiad trochę stary, bo z 1996 roku, ale poruszający wiele ciekawych tematów związanych z audio. Znajdziecie w nim sporo informacji o budowaniu kolumn, ale także o funkcjonowaniu czasopism audio i ustalaniu cen sprzętu. Poniżej dla zachęty kilka fragmentów. "Byłem wielkim fanem czasopisma L'Audiofile. Zacząłem je czytać bardzo wcześnie, o ile sobie przypominam w roku 1979 lub 1980. [...] Będąc muzykiem, elektronikiem, fascynatem hi-fi natychmiast dostrzegłem korzyści tego czasopisma. L'Audiofile był wymarzonym czasopismem dla audiofili, którzy wiedzieli coś o elektronice. Nie było w tym czasopiśmie śmieci i bełkotu jak w większości czasopism, ale znajdowało się tam dużo spraw technicznych. Przez pierwsze 6, 7 lat gdy czytałem L'Audiofile, nie pisywało się tam o "voodoo". Wszystko było wyjaśniane w oparciu o naukę - czytanie czasopisma z drugiej strony było bardzo trudne. Byłem wielkim fanem podejścia tej publikacji do wyjaśniania pewnych zjawisk w hi-fi." "Nienawidzę tego całego "voodoo" związanego z high endem. Wcześniej czy później ludzie dojdą do wniosku, że "voodoo" jest głupie. Wewnątrz każdy wie, że "voodoo" jest nieprawdą. Na wystawach high end, każdy mówi o kablach. Wczoraj miałem spotkanie z człowiekiem, który twierdził, że słyszy różnice w dźwięku pochodzące od kabli sieciowych. Ja wówczas powiedziałem: OK kładę na stół 1.000 DM, ty też zrób to samo. Zrobimy test, 10 razy podłączymy twój i 10 razy mój kabel sieciowy. Jeżeli 9 razy odgadniesz swój kabel, wygrywasz 1.000 DM. Mam kilku świadków tej rozmowy. Oczywiście on się nie zgodził na zakład." "W branży czasopism hi-fi doszło do takiej sytuacji, że zanim zaczniesz konstruować zestawy, wpierw myślisz jakie czasopismo będzie je testowało, jaki dziennikarz. Jeśli jest to Stereoplay, to musisz zrobić to i to, aby spełnić oczekiwani recenzenta X. Jeżeli zestawy powędrują do recenzji w Stereo, trzeba trochę je zmodyfikować. W końcu dochodzi do sytuacji, że zestawy nie są przeznaczone dla klientów, tylko są wycelowane w gust recenzenta, redaktora. Dużo firm audio odnosi sukcesy, zyskując dobre recenzje, poprzez przygotowanie produktu pod gust recenzenta." Cały tekst: http://www.hifi.pl/wywiad/zoller01.php

No to inaczej. Nasz przykładowy spór między daltonistą i widzącym prawidłowo możemy też rozstrzygnąć bez pomiarów. Wystarczy test z tablicami Ishihary. Widzący bez problemu udowodni w teście, że rzeczywiście widzi zakres kolorów szerszy niż daltonista. Problem ze "słyszącymi" w audio jest taki, że albo odpowiednie testy nie wychodzą im wcale lepiej niż dźwiękowym "daltonistom", albo też w ogóle nie chcą się im poddać.

Tak podejrzewałem. Wyraziłeś się jednak wyjątkowo nieprecyzyjnie. Zauważ, że piszemy na forum audio. Pierwszym, co przychodzi do głowy po przeczytaniu zdania "przekłada się na efekty akustyczne" nie jest tutaj myśl o dźwięku buczącego transformatora;)

Jakiś wykres/pomiar pokazujący skalę zjawiska?

Naprawdę jest tam gdzieś taki test w którym 20% słuchającym udało się odróżnić MP3 320 od FLAC? Nie przypominam sobie. Z tego co pamiętam, we wszystkich wychodzi, że nie słychać różnicy.

Może i marketing, ale to równocześnie kwintesencja audiofilskiego stylu wypowiedzi: "kto nie wierzy, niech sprawdzi", "kto nie słyszy, to ma słaby słuch", "podobnie grające współczesne systemy są dużo droższe"... Przecież takie wpisy to codzienność na naszym forum.

Przykład zupełnie nietrafiony. W przypadku sporu daltonisty i osoby prawidłowo rozróżniającej kolory wystarczy posłużyć się densytometrem lub innym spektrometrem i bez problemu wskazać, kto ma rację. Nie przypuszczam, żeby w tym przypadku któraś z osób poddawała w wątpliwość wyniki pomiaru. W audio jest odwrotnie. Tutaj osoba, za którą stoją pomiary stoi na z góry przegranej pozycji. Skoro nie słyszy różnić (a pomiary zdają się potwierdzać, że różnic nie da się usłyszeć), to znaczy, że nie powinna zajmować się audio;). Środowisko zawsze przyzna rację osobie, która "słyszy", a jeśli pomiary temu przeczą, to tym lepiej dla "słyszącego" - znaczy, że ma słuch wyjątkowo wysublimowany i zadatki na audio-guru.

A skąd przypuszczenie, że te kolumny trudno "napędzić"? W Audio piszą tak: "Według danych PMC, wszystkie konstrukcje serii Twenty są 8-omowe, a pomiary Twenty-24 czynią tę informację niemal pewną, bowiem takie są właśnie te kolumny. Minimum przy 200 Hz wynosi dokładnie 6 omów, impedancja ma niewielką zmienność. Przypomnijmy wysoką efektywność - i mamy komplet dobrych informacji w odpowiedzi na ulubione pytanie audiofilów: "czy te kolumny łatwo napędzić". Jeżeli ktoś powie, że mimo wszystko niełatwo, bo muszą one poruszać dużą masą powietrza w labiryncie, do czego potrzebny jest jakiś specjalny "prąd" (labiryntowy), to przez niego samego puśćcie jakiś prąd.

Akustyka hardwarowa i softwarowa mają wprawdzie pewne punkty wspólne, ale w dużej części są rozwiązaniami różnych problemów. Zmiany krzywej docelowej o których pisałem, to bardziej odpowiednik zmiany kolumn niż zmiany aranżacji akustycznej.

A może branży (także magazynom audio) akustyka jest nie w smak. Po co odwracać uwagę od kablologii albo ciągłego wymieniania elektroniki. Tam są przecież pieniądze do przytulenia. A DSP? Jak się gostkowi znudzi brzmienie, to zmieni sobie krzywą docelowa i po sprawie. Za darmo.

Ile jeszcze musi upłynąć wody w Wiśle, by do audiofilów dotarła prawda o wpływie akustyki na dźwięk? Oto świeżutka notka prasowa o NAD M10 z jednego z niemieckich magazynów. "Die digitale HiFi-Zukunft hat begonnen: NAD präsentiert mit dem M10 einen innovativen BluOS Streaming-Vollverstärker, der es ermöglicht, über das heimische LAN- oder WLAN-Netzwerk Musik von lokalen Servern und Festplatten, Online-Streamingdiensten oder Internet-Radiosendern wiederzugeben. Die Streaming-Plattform BluOS unterstützt dabei bis zu 64 im Netzwerk angemeldete Player sowie unkomprimierte Datenformate einschließlich der Studio-Master-Qualität MQA. Der NAD M10 ist ab sofort zu einem Verkaufspreis (UVP) von 2 999 Euro bei allen autorisierten Fachhändlern erhältlich. Mamy wzmiankę o bezsensownym MQA, ale o tym, że wzmacniacz ma automatyczny system korekcji akustyki Dirac, to już ani słowa. Dlaczego? Pewnie redaktor stwierdził, że audiofilów ta informacja i tak nie zainteresuje, albo nie będą wiedzieli, o co chodzi (w przeciwieństwie do modnego MQA).

Czyli idealnie wpasowująca się w nasz obecny klimat;)

Fajne, tylko dlaczego piszą o "wydajności akustycznej", jak to z akustyką nic nie ma wspólnego? Dziwny język ten angielski. "It brings exceptional acoustic performance"

Brawo @JohnDoe! Zwróciłeś uwagę na ciekawy kablarski paradoks - czemu przeźroczyste zabarwia i to na różne kolory? Jestem bardzo ciekawy, jak wiaruchna będzie się teraz gimnastykowała z odpowiedzią.

À propos Dynaudio i "wygrzewania". Wiecie, ile godzin "run in" zalecają dla swoich kolumn? Żadne 100 h, czy 3 miesiące. Zaledwie kilka. "Until these drivers have reached their full movement and their full sound quality, they require several hours of run-in time." https://dynaudio.zendesk.com/hc/en-us/articles/204629622-Do-my-Dynaudio-speakers-need-to-run-in-

Trafiłeś. Właściwie to pytanie nie było wcale trudne, bo prawie każda odpowiedź może być tu uznana za prawidłową. Producent podaje, że przy odsłuchu z odległości 3 m minimalna moc wzmacniacza to 20 W; 5 m - 60 W; 7 m - 120 W; 10 m - 250 W. Czyli kolega @Kubakk trafił rekomendowaną moc dla odsłuchu z ok. 4,5 m. Zauważmy, że dla typowych w naszych pokojach odległości poniżej 3 m wystarczy zaledwie 20 W i to przy 4 omach. Z dostarczeniem takiej mocy da sobie radę prawie każdy wzmacniacz (nawet właściciele firmowych zestawów Pianocraft mogą rozważać zakup Evidence Platinum do podmianki posiadanych kolumienek "z pudełka";) Więcej o rekomendacjach Dynaudio możecie przeczytać tu (akapit "Rekomendowana moc wzmacniacza, czyli bliżej znaczy mniej") https://audio.com.pl/testy/stereo/zespoly-glosnikowe/2747-dynaudio-evidence-platinum/s/2 Czy lektura tego artykułu kończy żywot forumowych mądrości o tym, jak kolumny Dynaudio są wymagające dla wzmacniaczy? A jaki mierzalny parametr wzmacniacza odpowiada za ową kontrolę i ile powinien on wynosić, by Evidence nie czuły się zbyt swobodnie?

Zagadka wieczorową porą. Jak obstawiacie (czyli nie sprawdzamy w specyfikacji!), jaka jest rekomendowana przez producenta minimalna moc wzmacniacza, który "napędzi" poniższe kolumny?

Pomyliłem Cię z kimś, z kim warto dyskutować. Pozdrawiam