sonique

Też kilka razy podchodziłem do płyt Marillion ze Stevem na wokalu i finalnie nie dawałem rady. A tak bardzo się starałem zapełnić pustkę po Fishu. Marillion II za daleko pada jednak od art rockowych ideałów. Choć to ładna muzyka, pod tym względem zdecydowanie gładsza i łatwiejsza w odbiorze od pierwszych czterech płyt grupy. Tylko nie tego szukam. Kiedyś nie tak bardzo, ale dzisiaj najchętniej wracam jednak do Clutching at Straws. Może brak jej poezji Misplaced Childhood czy odkrywczości Fugazi, ale Clutching odbieram jako dojrzalszą i zdecydowanie najbardziej spójną. Pozostając w kręgu art rocka , szczególnie lubię wracać do tej płyty Genesis z roku 1976:

Boy - mój ulubiony album grupy z czasu zanim U2 poznali Eno i Lanois. Szczery. Świeży. Zdecydowanie bardziej spójny od kolejnych dwóch. I też lepiej od nich się starzeje. W zasadzie to dopiero The Joshua Tree wprowadził nową jakość bo po Boy nastąpił okres bardziej lub mniej udanego poszukiwania tożsamości grupy.

Łapię się coraz częściej na tym, że jeden rodzaj nośnika nie zawsze załatwia sprawę… szczególnie im głębiej w las człowiek się zapuszcza w tym swoim zbieractwie… Ja już od dłuższego czasu rozważam nabycie gramofonu jako uzupełnienie głównej kolekcji na CD.

Piękne wydanie… Ja natomiast posiadam dwa różne na CD. Posiadając egzemplarz dość późny, trafiłem na pierwsze wydanie i ze zwykłej kolekcjonerskiej próżności je również nabyłem. Ciekawostką jest to, że najwcześniejsza wersja nie posiada ostatniego utworu… Pierwsze wydanie: Wydanie późniejsze: Przy okazji polecę koncert, który bardzo mi miejscami przypomina The Köln Concert:

Hmmm… tylko, za takiego trenażera Garmina możesz kupić dobrej klasy rower… ja bym nie dał. Jeździłem na rowerze w zimie po lesie przy temperaturze -1C - +1C. Biegałem przy -10C. I jak masz odpowiednie ubranie to też może taki sport być wielką przyjemnością. W przypadku roweru kluczowe są stopy (ocieplacze na buty), dłonie (ciepłe ale nie grube rękawice) oraz odpowiednia bielizna i ochrona przed wiatrem (zjazd z dłuższej górki przy 0C i wietrze może zamrozić człowieka na kość). I zasada, że ubierasz się tak, że przez pierwsze pół godziny lekko marzniesz a potem, gdy się rozgrzejesz, to nie oblewasz się potem. Jak masz gdzie jeździć koło domu to zanim wydasz na trenażera, polecam spróbować na świeżym, rześkim powietrzu… tylko pamiętaj o odpowiednim ubiorze… w przeciwnym wypadku trauma gotowa…;) No i oczywiście, gdy temperatura niska, zawsze oddychaj wyłącznie przez nos (wydychać jedynie możesz przez usta jak przez nos za trudno). Ale to na pewno już wiesz…;)

Tanie to nie jest ale pomysł świetny… https://www.garmin.com/en-US/c/sports-fitness/indoor-trainers/

Bull’s eye…;) Trafiłeś w moją ulubioną płytę Marillion… trochę o niej zapomniałem… dzięki za przetarcie jej z kurzu bo mi dawno temu zniknęła pod jego grubą warstwą… Też mam ją w ulubionych i różnic w porównaniu do tej zaproponowanej przez @Highlander_now się nie spodziewałem. Tej drugiej nie słuchałem i pomyślałem, że różni je tylko okładka…;) Natomiast z klawesynem lubię się tak żarliwie jak z banjo… poprzestanę więc na znanej mi wersji…;)

Owszem, słucham. Choć posiadam tylko tę jedną płytę: Trebunie Tutki i Voo Voo - Tischner. Jest ciekawa, inna. Istotne są też tu oczywiście świetne teksty świetnego „tekściarza”. Nawet ją wrzucę niedługo bo powakacyjny klimat Kościeliska i okolic wciąż we mnie...;) Natomiast inny mój nabytek zakupiony na okolicznej giełdzie płytowej już jednak dobitnie kojarzy mi się z Kielcami…;) Jest niezła. Polecam (jak jej nie znasz).

Ja też od jakiegoś czasu z dala od Europy…;) Ciekawa muza. Imponujący skład. Mamy tu głównie Indie (tabla, perkusjonalia, głos, flety), ale też Anglię na gitarze akustycznej i Norwegię na saksofonach. Hindustańską zadumę, brytyjską dynamikę, i norweski chłód. Ogień i lód. Słowem, na uszy miód.

Dla mnie ideałem była zawsze Prelude III, której kolorowy prospekt stał się moją własnością zaraz po jej debiucie. W tamtych czasach piękne auto. I nowatorskie: skrętna tylna oś, której działanie i walory były w prospekcie dokładnie omówione. Na kilkunastoletnim entuzjaście motoryzacji robiło to wtedy ogromne wrażenie. Z tamtych lat wyróżniłbym jeszcze inne auto japońskie - Toyotę MR2 mkI. Po latach, może z sentymentu do tylnej osi skrętnej - która wciąż robi na mnie wrażenie, może ze słabości do genialnej sylwetki (ach ci Francuzi), czy to z powodu Bose na pokładzie (na deser), sprawiłem sobie Renault Laguna Coupé 2.0, benzyna, 205KM. Lubię taką motoryzację i mam sentyment do prostych rozwiązań. Nie jest to auto ani wymarzone, ani podnoszące poziom testosteronu. Ale, kurczę, da się lubić… dlatego w garażu zostaje, tak długo aż zgnije… tym bardziej, że jest obecnie już znacznie tańsze od mojego systemu audio…;)

Quartet. Wszak dość dziwny: perkusja (Aldo Romano), klarnet i saksofon sopranowy (Louis Sclavis), kontrabas (Henri Texier), oraz aparaty Leica M6 oraz R6 (Guy Le Querrec). A co szczególnie ciekawe: to nie żadne ECM, Blue Note, Impulse! czy inna Columbia. Ale mała, dość niszowa, choć dzisiaj już całkiem w pewnych kręgach znana, francuska wytwórnia Label Bleu założona w 1986r w Amiens. A więc nie powieje ani skandynawskim chłodem od nadwornego inżyniera dźwięku ECM Jana Erika Konshauga, ani dużymi pieniędzmi i stosowną reklamą jak w wypadku amerykańskich produkcji. Będzie dla odmiany ciepło, gęsto, nawet parno, ekscentrycznie, ale przede wszystkim nowatorsko. Francuzi zawsze muszą po swojemu: i w motoryzacji, w modzie, w kuchni, a jak się okazuje również w muzyce. Muzycy i artysta fotografik, prywatnie świetni kumple, wybrali się na trzy muzyczne wyprawy do Afryki, każda kolejna po kilkuletniej przerwie. Aldo, Louis i Henri przygrywali, a Guy fotografował. Powstał z tego interesujący tryptyk: „carnet de routes” wydany w 1995, „suite africaine” z 1999 i „AFRICAN FLASHBACK” z 2005. A muzyka? Oryginalna. Wciągająca. Zaskakująca. Delikatna i agresywna zarazem. Jak afrykańska przyroda. Choć kompozycje z afrykańską muzyką mają wspólnego niewiele, jeżeli cokolwiek. Nie przeszkadza to jednak wcale. Bo muzyka broni się sama. Komu się ten projekt ma szansę spodobać? Z pewnością komuś nieco znudzonemu znanymi wytwórniami jazzowymi i ich przewidywalnym „house soundem”. Z pewnością też wielbicielom „Afric Pepperbird” Jana Garbarka czy „Conference of Birds” Dave’a Hollanda. To takie pierwsze skojarzenia z brzegu. Oraz tym słuchaczom, którzy mając duszę muzycznego poszukiwacza nie obawiają się wyprawy w nieznane. W tym wypadku do serca Czarnego Lądu. Na zakończenie nie można pominąć projektu plastycznego trzech wydawnictw. Każda płyta wydana została w kartonowej obwolucie (pierwsza) lub pudełku (dwie kolejne) i każda zawiera wielostronicową poligrafię z całkiem niezłymi, monochromatycznymi zdjęciami Guy Le Querrec’a dokumentującymi te niezwykłe wyprawy. Płyty poznałem podczas ponurego, przymusowego, pandemicznego „home office”. Próbę czasu wytrzymały rewelacyjnie. Wciąż do niech często wracam. „Efektem ubocznym” jest moja niesłabnąca po dziś dzień fascynacja klarnetem w jazzie jak i osoba Henri Texiera, basowego samouka, który skradł moje uszy do tego stopnia, iż kupiłem jego dwie pierwsze płyty, które należą do najdroższych w mojej kolekcji. Dla mnie bomba. Polecam.

Niezła cena. Sądziłem, że początkowo osiągnie poziom ok. 2000zł wraz z podatkiem za nowość. A tu miła niespodzianka. Ciekaw jestem porównania z Meze 99 Classic. Szczególnie w kontekście głębokości sceny, tonów wysokich i średnicy, które to składowe bardzo mi się w Meze podobały. @Q21, może jakiś film porównawczy na tę okoliczność plus jeszcze jakieś inne do kompletu ze średniej półki?

A co słychać na żywo? Sprawdźmy: Fortepian… ale jaki? Współczesny czy zabytkowy? Steinway, Yamaha, Kawai, Bösendorfer, Petrof, a może Fazioli? Salonowy, półkoncertowy, czy koncertowy? A może jedyny w swoim rodzaju Fazioli o długości 308cm? Klapa otwarta czy zamknięta? Preparowany czy nie? Gdzie gra? W klubie, filharmonii, na dziedzińcu zamku, w kościele? Siedzimy blisko czy daleko? Publika gęsto wypełnia widownię czy co co drugie miejsce wolne? To ile mamy kombinacji? Czy faktycznie jest jedno brzmienie fortepianu?

Taka ECM-owa pogoda, że okładki płyt wychodzą za każdym pstryknięciem…;) Już wiem czego zaraz posłucham przez słuchawki: Ralph zazwyczaj pasuje do takiej aury…

Ten Wheeler wraz z „Gnu High” od dawna na półce. Idą do mnie dwa kolejne Wheelery bo mi @coyoteostatnio o jenym przypomniał a drugi się do koszyka wślizgnął jakby nigdy nic. Przyjdzie, to w wątku się przywita;)

Jeremiah nasłuchał się Clinta Mansella wespół z Brianem Eno, a może i kilkoma innymi…;) Ale przyjemnie się słucha.

Pociągnę jeszcze wątek z sonoryzmem w tle, zapoczątkowanym przez nasze rozważania o „Trenie…” Pendereckiego, który to utwór, jak niektórzy uważają, ten muzyczny nurt zapoczątkował. Sonoryzm był najmocniej reprezentowany w Polsce (o czym wcześniej nie wiedziałem) ale odbił się szerokim echem na całym świecie. Zainteresowanie nim przypada głównie na lata sześćdziesiąte i siedemdziesiąte ubiegłego wieku. Posiadam kilka płyt stworzonych w duchu sonoryzmu. Nie jest to muzyka, którą otaczam się na codzień ale od czasu do czasu bardzo lubię sobie coś takiego posłuchać. Dzisiaj w filharmonii podsunięto mi taką oto muzykę: https://tidal.com/album/272546533?u Nie potrafię w tym miejscu napisać „polecam”, ale rzucić uchem warto. Natomiast to co polecić mogę, to z pewnością jedna z płyt mojego ulubionego basisty, grywającego w moim salonie przynajmniej kilkanaście razy w roku… Saint James Norlands church, London, Barre Phillips, jego kontrabas, smyczek (nie można go pominąć), oraz… pogłos. W zupełności wystarczający zestaw aby wywołać w wyobraźni lawinę surrealistycznych obrazów. Barre Phillips „Basse Barre” (1968) https://tidal.com/album/204304517?u Polecam:)

Imponujesz mi. Jesteś młodym melomanem a już sięgasz daleko. Szczerze Ci kibicuję:) Sprowokowałeś dygresję… Od kilku lat słucham muzyki „behawioralnie”. Czyli nie interesuje mnie tak bardzo to co na „wejściu”, czyli to czego słucham, tylko bardziej to co na „wyjściu”: mianowicie jakie reakcje to co słucham u mnie wywołuje. Te reakcje to drogowskaz. To podejście pozwala mi dzielić muzykę na taką, która mnie porusza, fascynuje, wywołuje emocje i stymuluje wyobraźnię, oraz na taką, która nie. Inne podziały są mi niepotrzebne. Dzięki temu w jednym „worku” zgodnie siedzi Penderecki, Jarrett, Seifert, Vangelis czy Einstürzende Neubauten. Bo produkują emocje. Choć czasem trudne. „Stety” lub niestety, muzyka, która prawdziwie porusza najczęściej stawia opór. Jest wyzwaniem. Nierzadko trzeba nauczyć się jej słuchać. Uwrażliwić się na jej wysublimowany i niepowtarzalny „język”. Poznać go i nauczyć się nim bawić. A potem czerpać z tego przyjemność. Muzyka nie dotykająca mnie „do żywego”, szybko mnie nudzi, zniechęca. Ładna melodia czy głos to za mało. Dotyka to niestety również muzykę, którą wciąż uważam za wartościową. Ale ona już nie dla mnie. Wiem, że to grzech, ale kiedyś utworzyłem sobie playlistę w TIDALu „Lawn mower songs” którą odpalam tylko gdy koszę trawę, a która zawiera Radiohead, Smashing Pumpkins, Placebo i takie tam „hity”, które kiedyś poruszały a dzisiaj już nie. Dzięki tej playliście jakoś jeszcze mogą w moim świecie funkcjonować;)

To co w CD playerach najważniejsze w kontekście ich długowieczności, to dostępność lasera. CXC ma solidny i dostępny. Mój poprzedni, dużo wyższej klasy Denon z końca lat 90-tych niestety miał dość rzadki, obecnie niedostępny w oryginale a chińskie odpowiedniki nie działały już po kwartale użytkowania. Naprawiałem w trzech miejscach, również u kolegi z tego forum. Skończyło się tak, że sprzęt wylądował na śmietniku, pomimo że poza tym jednym niesprawnym zespołem części był w pełni sprawny…

A jest gapless? Bo 6000CDT nie był…

Denon DCD 800 nie jest gapless (900 też może nie być - nie sprawdzałem). Dla mnie to również cecha dyskryminująca.

Sprzedawca twierdził, że to dobry tandem: ciepły wzmacniacz i chłodne źródło. Jedynie powtarzam. Ja tego nie stwierdziłem (nie wiem czy nawet miałem szansę podczas chwili odsłuchu).

Tragedia to może nie, ale niektóre produkty konkurencji mają bardziej czytelne wyświetlacze. Jednak nie jest to przyjęty w CD playerach standard, co może wywołać irytację.

Doceniam Twoją empatię;) Jak ktoś słyszy różnicę w powyższych i to miarodajnymi testami sobie udowodnił to „zazdro” bo ja jednak różnicy nie słyszę. Ale słyszę gdy sprzęt gra dobrze. I gdy utwór jest dobrze zrealizowany a gdy nie jest. Kiedy jest, to się do siebie uśmiecham bo dostarcza mi to nieskończenie wiele frajdy, nawet jak jest to rodzaj muzyki, którego na codzień nie słucham. Wtedy „temat audio” i dylematy jakościowe się dla mnie już kończą i nie przeznaczam na nie czasu. Życie jest za krótkie i wolę słuchać muzyki niż sprzętu bo nie mam czasu na wszystko;)