Czego słuchasz??

[MarcKrawczyk]

Tymczasem w 1986…

[Adi777]

Debiut kanadyjskiego zespołu Maneige z muzycznej sceny Quebec. Rock progresywny z elementami jazzu, jazz-fusion.

[Fandiscopolo]

Sobotni relax.

Breakbeat, Trip Hop.

CD.

 

[Adi777]

 

[Highlander_now]

Dziś coś z YouTube, choć w lepszych nagraniach dostępne w serwisach Deezer czy Tidal. Oczywiście także na wielu płytach CD i winylowych.

Chick Corea i utwór Cristal Silence.

Tu wersja skrócona, niespełna siedmiominutowa.

Edytowano 21 maja 2023 przez Highlander_now

[Adi777]

40 minut temu, Highlander_now napisał:

Chick Corea i utwór Cristal Silence.

Hmm, muszę odświeżyć ten album. Jeśli dobrze pamiętam, to dla mnie był chyba troszkę zbyt "senny", @sonique wie, o co chodzi 😏

Ewentualnie z czymś innym pomyliłem 😉

[sonique]

Crystal Silence to tytuł utworu jak i płyty. Utwór pojawia się w wersji studyjnej na „Return to Forever” oraz eponimicznej „Crystal Silence”.

O wiele bardziej podoba mi się pierwsza wersja. Szczególnie, że chwilami przywodzi na myśl utwór Vangelisa z mojego osobistego Top 3 tego muzyka - Revé. I pod tym względem faktycznie ma sporo z marzeniem sennym wspólnego;)

Ta z Burtonem też warta poznania.

@Adi777, on nie może być dla Ciebie za senny. Czyż to nie Ty uwielbiasz Eberharda Webera oniryczny „The Colours of Chloë”?;)

 

[Highlander_now]

1 godzinę temu, Adi777 napisał:

Hmm, muszę odświeżyć ten album. Jeśli dobrze pamiętam, to dla mnie był chyba troszkę zbyt "senny", @sonique wie, o co chodzi 😏

Ewentualnie z czymś innym pomyliłem 😉

Nie pomyliłeś.

41 minut temu, sonique napisał:

Crystal Silence to tytuł utworu jak i płyty. Utwór pojawia się w wersji studyjnej na „Return to Forever” oraz eponimicznej „Crystal Silence”.

O wiele bardziej podoba mi się pierwsza wersja. Szczególnie, że chwilami przywodzi na myśl utwór Vangelisa z mojego osobistego Top 3 tego muzyka - Revé. I pod tym względem faktycznie ma sporo z marzeniem sennym wspólnego;)

Ta z Burtonem też warta poznania.

@Adi777, on nie może być dla Ciebie za senny. Czyż to nie Ty uwielbiasz Eberharda Webera oniryczny „The Colours of Chloë”?;)

 

To jest właśnie ta dłuższa wersja.

Nie mam żadnej z tych płyt i zastanawiam się którą kupić. Utwór jest na kilku płytach.

Muzyka nie jest dla mnie usypiająca, momentami zbyt dużo się tu dzieje.

[sonique]

34 minuty temu, Highlander_now napisał:

Nie mam żadnej z tych płyt i zastanawiam się którą kupić. Utwór jest na kilku płytach.

Zdecydowanie pierwszą: tę płytę mieć trzeba. Tę drugą, choć też słynna, jedynie „powinno się”;)

A tak na poważnie… Return To Forever jest odkrywcza. Świeża. A Crystal Silence mocno wtórna (na szybko naliczyłem trzy utwory publikowane już wcześniej).

Ja mam obie;)

Jak lubisz żywe granie to możesz też rozważyć poniższą:
 

[Adi777]

1 godzinę temu, sonique napisał:

Crystal Silence to tytuł utworu jak i płyty. Utwór pojawia się w wersji studyjnej na „Return to Forever” oraz eponimicznej „Crystal Silence”.

Tak, miałem na myśli tę z Burtonem.

1 godzinę temu, sonique napisał:

@Adi777, on nie może być dla Ciebie za senny. Czyż to nie Ty uwielbiasz Eberharda Webera oniryczny „The Colours of Chloë”?;)

Tak, to ja 😁 Może naprawdę się pomyliłem i miałem na myśli jakąś inną płytę. Zatem jutro z rana posłucham.

Debiut Return to Forever lubię, choć wolę pierwsze albumy innych wielkich, czyli Weather Report i The Mahavishnu Orchestra.

"What Game Shall We Play Today" - nigdy nie sądziłem, że spodoba mi się taki utwór. Bardzo pozytywny kawałek 🙂

[sonique]

1 godzinę temu, Highlander_now napisał:

Muzyka nie jest dla mnie usypiająca, momentami zbyt dużo się tu dzieje.

Jak preferujesz granie bardziej selektywne, to bardziej przejrzyście w jazzie chyba już się nie da bo to album solowy. W dodatku na mało solowym instrumencie (kontrabas). Płyta genialna, błyskotliwa, świeża choć leciwa. I nawet jak na świat jazzu - odważna. Nie słucham jej często ale lubię i cenię. Dave ukazał na niej bodaj wszystkie twarze swojego instrumentu. A jest ich wiele. Mam ten materiał na CD. Polecam.

Dave Holland - Emerald Tears

[Adi777]

2 minuty temu, sonique napisał:

Płyta genialna, błyskotliwa, świeża choć leciwa. I nawet jak na świat jazzu - odważna. Nie słucham jej często ale lubię i cenię. Dave ukazał na niej bodaj wszystkie twarze swojego instrumentu.

Jak to przeczytałem, to oczami wyobraźni ujrzałem "For Alto" Braxtona 

Wszystko się zgadza. Świeża i odważna? Moim zdaniem jak najbardziej. Też nie słucham często, ale lubię i cenię. Anthony ukazał na niej bodaj wszystkie twarze swojego instrumentu 😉 

[sonique]

1 godzinę temu, Adi777 napisał:

Jak to przeczytałem, to oczami wyobraźni ujrzałem "For Alto" Braxtona 

Słuszne skojarzenie! Anthony porządnie przedmuchał swój alt na tej płycie;) Równie świetny materiał. Zauważyłem, że z takimi płytami jest tak, że albo kompletnie nie mogę ich słuchać danego dnia, albo całkowicie w nie wpadam.

”For Alto”… warto nadmienić, że to album dwupłytowy, i że z roku 1969, czyli wydany niemal dekadę przed „Emarald Tears”. Odważnie.

—

Słuchałem dzisiaj audycji-wywiadu z Marcinem Wasilewskim: Keith Jarrett według Marcina Wasilewskiego.

https://www.polskieradio.pl/8/8343/artykul/2777991,keith-jarrett-wedlug-marcina-wasilewskiego
 

Prowadzący zapytał Marcina czy nagra koncert solo i on odpowiedział, że to bardzo trudne. Bez wsparcia sekcji. Że gra musi siłą rzeczy być wówczas zupełnie inna.

Fortepian to najbardziej bodaj wszechstronny instrument dający muzykowi niemal nieskończone możliwości w kreowaniu muzycznego spektaklu. A mimo wszystko nagranie płyty / koncertu solo jest bardzo wymagające od pianisty. Nie wyobrażam sobie nawet jak trudne musi być nagranie całej płyty wyłącznie na saksofonie czy tym bardziej kontrabasie!

Edytowano 21 maja 2023 przez sonique

[MarcKrawczyk]

Podobno zbliżają się jakieś kolejne jubileuszowe reedycje płyt REMu, to coś tam sobie przypomnę…

[Adi777]

8 godzin temu, sonique napisał:

Fortepian to najbardziej bodaj wszechstronny instrument dający muzykowi niemal nieskończone możliwości w kreowaniu muzycznego spektaklu. A mimo wszystko nagranie płyty / koncertu solo jest bardzo wymagające od pianisty.

Tak przy okazji, co byś polecił? Jakie płyty solo na fortepian? Dobrze wspominam Cecila Taylora, ale może coś nieco przyjaźniejszego? 😉

[sonique]

Nie wiem czego słuchałeś. Jazz? Poważna? Może blend obu?

Przesłuchaj to co już zostało polecone: koncerty Jarretta w Kolonii i Bremie/Lozannie. Tam jest wszystko. Nawet trochę free-jazzu.

A tak w ogóle to spytaj Marcina Wasilewskiego a nie mnie. Choć on poleci Ci to samo;)

[Adi777]

1 godzinę temu, sonique napisał:

Nie wiem czego słuchałeś. Jazz?

Tak, miałem na myśli jazz na fortepian solo 

Z Cecila? Silent Tongues. W sumie, to nic więcej sobie nie przypominam.

[Adi777]

Z Cecila tylko powyższą płytę, jeśli chodzi o solo, a ogólnie z jazzu nic sobie nie mogę przypomnieć, poza Jarrettem i The Köln Concert.

No, jeszcze Bill Evans.

Klasyk slowcore'u.

Edytowano 22 maja 2023 przez Adi777

[Adi777]

 

[Grzesiek202]

Ależ pięknie mi gra ta płyta.

 

[Lok]

 

[Rega]

Pomijając wszystkie animozje wobec Rogera Watersa, jak równiez jego opinię na temat wojny w Ukrainie, polecam wszystkim zwolennikom kolumn z szeroką sceną.

 

[sonique]

Mając ostatnimi czasy nieodpartą potrzebę szperania wśród ciekawych płyt związanych z nurtem jazzowej pianistyki wysokich lotów, trafiłem na piękny okaz, który po kilkukrotnym przesłuchaniu zakupić się zdecydowałem. Nagranie dostępne jest w streamingu i warto rzucić nań uchem.

Rzecz niebywałej urody ale i niestandardowego formatu. Spotkało się bowiem dwóch znakomitych pianistów i dało koncert na dwa fortepiany.

Synergia obu panów jest wzorowa. Trudno w zasadzie odróżnić kto gra którą partię. Linie melodyczne przenikają się jak fale w oceanie tworząc koherentną muzyczną tkankę. Warsztat muzyków jest najwyższej próby. Każdy kto gra lub grał na fortepianie amatorsko złapie się za głowę jak to możliwe, że gra muzyków jest tak komplementarna, i że taki bogaty w emocje i techniczne triki dialog udaje im się prowadzić przez aż 70 minut trwania płyty!

Słucha mi się tej maestrii pysznie ale pod jednym wszak warunkiem: mam po temu nastrój i słucham uważnie. W przeciwnym wypadku muzyka ta potrafi zmęczyć natłokiem informacji i zniechęcić bo łatwo się zgubić i przestać nadążać.

Wybór utworów to kompozycje obu artystów ale przede wszystkim utwory innych kompozytorów jak Miles Davis czy Antônio Carlos Jobim - wymieniając tylko tych współcześnie znanych.

Płyta łatwa i trudna zarazem. Ma melodyjne a nawet lekko komercyjne momenty (dla osłuchanego ucha) jak również te awangardowe, punktualistyczne, okraszone nawet takimi środkami wyrazu jak… stukanie w pudło rezonansowe instrumentu.

Całokształt bardzo przypadł mi do gustu. Jak wspomniałem, płytę zakupiłem i ją gorąco polecam:

Chick Corea, Stefano Bollani - Orvieto (2011)

Edytowano 23 maja 2023 przez sonique

[Adi777]

2 godziny temu, sonique napisał:

płytę zakupiłem

Która w tym roku? 

[sonique]

O tym tytule tylko jedna...;)