Adi777

A jakbyś powiedział, że na 99% je kupisz? To były używki?

Deep Purple przechodzą do proga? Ale jakiego proga? Nie wiem, trochę dziwne rzeczy wypisujesz, jak dla mnie, ale jak Ci się podobają współcześni Purple, to spoko. Dla mnie to są dziadersi, krórzy już dawno powinni zakończyć karierę. Mówi to osoba, która zaczynała poważne słuchanie muzyki od tego właśnie zespołu. Zresztą, raczej większości "dinozaurów" mocno średnio wychodzą współczesne płyty. Nie oszukujmy się, ale najlepsze pomysły artystów rodzą się w zdecydowanej większości w młodym wieku. To najlepiej widać właśnie w muzyce rockowej. Później to albo twórcza niemoc, albo kwestie materialne.

Według współczesnych standardów wybitne? Przecież obecnie rock ma się naprawdę dobrze. Słuchałeś jakichś tegorocznych rockowych albumów?

No to chyba jesteś jednym z niewielu, który ma takie zdanie o współczesnym Deep Purple. Na "Now What?!" całkiem dobre są Out of Hand, chyba najlepszy utwór z tego albumu, na pewno można tak powiedzieć, przy czym to i tak nie jest poziom na przykład tytułowego z Perfect Strangers, A Simple Song, choć początek za bardzo przynudza, ale kawałek przyzwoity, Blood From A Stone nieco "doorsuje", dobrze wypada na tle reszty albumu, a poza tym? Now What?! 😆 Jeśli to jest co najmniej bardzo dobre granie według standardów lat 70, to co z najwyżej ocenianymi albumami zespołu z lat 70? Jakie są Twoje ulubione albumy Purpli?

Tim Hecker - kanadyjski twórca muzyki elektronicznej. Na powyższej płycie zatytułowanej Anoyo połączył elektronikę z tradycyjną muzyką japońską gagaku. Bardzo ładnie to wyszło.

A nie wiem, nie pamiętam, ale chyba wszystkie cierpią na to wysterylizowanie. To chyba nie zależy od wydania, tylko to raczej taka cecha tej płyty.

Tyz prowda. Tak naprawdę, to nawet Machine Head ma takie brzmienie. Wiadomo, nie w aż takim stopniu, ale trochę jednak tak. Made in Japan - to jest to. Tam wszystko jest na swoim miejscu.

Skład: Nicolas Jaar - instr. klawiszowe, elektronika, efekty, programowanie, automat perkusyjny, instr. perkusyjne, wokal; Dave Harrington - gitara, gitara basowa, kontrabas, klarnet, instr. klawiszowe, elektronika, efekty, automat perkusyjny, instr. perkusyjne Gościnnie: Samer Ghadry - instr. perkusyjne (6) Producent: Darkside Połączenie nowoczesnych brzmień z echem muzyki lat 70.

Właśnie...

Ostatnią płytą Purpli, którą słuchałem jest Now What?! z 2013 roku. Średniak, to chyba najlepsze określenie. Dalej nawet nie ruszam. Trzeba wiedzieć, kiedy ze sceny zejść.

Francuska grupa Heldon, założona przez Roberta Pinhasa. Powyższy album jest piątym w dyskografii zespołu. Skład na tym albumie: Richard Pinhas - gitara, syntezatory, efekty; François Auger - perkusja i instr. perkusyjne Gościnnie: Patrick Gauthier - syntezator (1); Didier Batard - gitara basowa (3); Jannick Top - gitara basowa (4) Producent: Richard Pinhas Z powodu gitary jest tu sporo rockowego pierwiastka.

Czy to jest jakaś rodzina z Tomem Cruisem? Muzyka elektroniczna. Teoretycznie nie słucham jej zbyt często, ale bardzo lubię. Jutro wkleję jakieś fajne albumy, bo teraz niestety muszę iść nynać 😴

Chciałem sprawdzić, jak wygląda ten Twój klocek audio, więc wpisałem w Google, i wyskoczyło to: Jesteś rolnikiem? 😆

Pewnie każdy to słyszał, ale co tam. Ociupinkę wulgarne, jakby co.

Najwidoczniej.

Przesłuchałem Scratchcard Lanyard. No nie wiem, takie sobie, za to znacznie bardziej podszedł mi utwór z występu Live on KEXP at Home, mam na myśli pierwszy utwór, bo tylko tego słuchałem:

To może polecę Ci jeszcze kilka albumów. Iceage - Beyondless (2018) Low - HEY WHAT (2021) Low - I Could Live in Hope (1994) Faraquet - The View From This Tower (2000) Modest Mouse - The Lonesome Crowded West (1997) Morte Macabre - Symphonic Holocaust (1998) Built to Spill - Perfect From Now On (1997) Znasz klasykę post-punka? Przy czym Morte Macabre to nie klimaty BCMR ani Squid, czy Black Midi, ale i tak warto posłuchać, szczególnie jeśli lubisz melotron i mroczne brzmienie.

A Pani Lingua? Cholera, ale głos. Jej krzyki będą mi się śniły po nocach 😬 Naprawdę, umiejętności ma potężne. Skala głosu przede wszystkim. Dosłownie czuję się przez nią zmolestowany wokalnie...

Zacytuję fragment z recenzji ich tegorocznej płyty, czyli "For the First Time". " "For the First Time" to jeden z najbardziej wyczekiwanych rockowych debiutów ostatnich lat. Brytyjski septet zwrócił na siebie uwagę słuchaczy i krytyków już dwa lata temu. Dwa świetne single, "Athens, France" oraz "Sunglasses", a także porywające występy (nierzadko w towarzystwie innej obiecującej młodej grupy, black midi), wywołały ogromny entuzjazm. Internetowy magazyn Quietus ogłosił Black Country, New Road najlepszym zespołem na świecie. Takie deklaracje mediów należy traktować z dużym dystansem, jednak grupa faktycznie wyróżnia się na tle obecnej sceny rockowej. Jej twórczość można w uproszczeniu określić jako post-punk z wpływami jazzu oraz muzyki klezmerskiej. Uwagę zwracają całkiem wysokie umiejętności oraz dojrzałość instrumentalistów - trzech dziewczyn i czterech chłopaków - którzy na zdjęciach wyglądają na bardzo młodych. Bynajmniej nie są zupełnymi debiutantami. Część muzyków aktywnie działa w innych projektach, a większość składu współtworzyła wcześniej grupę Nervous Conditions (rozwiązaną ze względu na zarzuty wobec śpiewającego gitarzysty Connora Browne'a, który miał się dopuścić napaści na tle seksualnym). Po tamtym zespole pozostały tylko single oraz eponimiczna koncertówka, wyraźnie zapowiadająca stylistykę Black Country, New Road. Przez trzy lata, jakie minęły od jej nagrania, muzycy (już bez Browne'a) bardzo ciekawie rozwinęli ten styl. " Fragment pochodzi z Pablo's Reviews.

Riders of the Storm superowe, ale uwielbiam też The End. Całkiem inny utwór, ale równie świetny. Lubicie? Do tej dwójki dodałbym też When the Music' s Over, żeby była wielka trójka