Czego słuchasz??

[Adi777]

12 godzin temu, Bogusław 66 napisał:

King Crimson też dobrze zaczynał.

Oni zawsze dobrze grali, ale nie ukrywam, pierwsze 7 płyt jest dla mnie najlepsze. Nie jestem w stanie wskazać moim zdaniem najlepszej ani ulubionej.

Domyślam się, że większości osób "In the Court of the Crimson King" podoba się najbardziej. 

Dla mnie każda następna była genialna i wnosiła coś nowego.

[sonique]

King Crimson mieli zbyt wysoki poziom talentu przypadającego na poszczególnego muzyka. Mam wrażenie, że gdyby stworzyli z tego cztery zespoły - wciąż byłby to światowy top.

I chyba niewiele brakowało a grałby z nimi Vangelis. Zaproponowano mu bowiem granie w YES - wtedy odmówił - ale gdyby nie, Jon Anderson z pewnością zabrałby go ze sobą do King Crimson. Tak sobie tylko kombinuję…;)

[michaudio]

Nie zabrałby, Vangelis był zbyt wielkim indywidualistą, żeby wiązać się z jakimkolwiek zespołem. Poza tym był znany z nagrywania muzyki na raz, powtarzalność go nudziła.

Więc perspektywa nagrywania wielu podejść w studio nagraniowym, czy konieczność powtarzalnego grania na trasach koncertowych to z pewnością nie była zabawa dla Vangelisa.

[Kraft]

7 minut temu, michaudio napisał:

Nie zabrałby, Vangelis był zbyt wielkim indywidualistą, żeby wiązać się z jakimkolwiek zespołem.

A Aphrodite’s Child to gips.
 

Fakt, że tylko parę lat, ale jednak.

Wcześniej był jeszcze Forminx.

 

[Adi777]

Jedynym zespołem progresywnym, który ma podjazd do KC jest moim zdaniem Gentle Giant. Lubicie? To ten sam poziom co Król,no i także pierwsze 7 płyt jest znakomite. Tych późniejszych nie słuchałem, ale podobno już od ósmej jest mocny zjazd w dół, a następne nie mają nic wspólnego z GG.

[michaudio]

8 minut temu, Kraft napisał:

A Aphrodite’s Child to gips.
 

Fakt, że tylko parę lat, ale jednak.

Wcześniej był jeszcze Forminx.

 

Propozycja grania z Yes nastąpiła kiedy Vangelis grał już sam, bo na dłuższą metę nie odnajdował się w zespołach.

No i nie zawsze grał elektronikę, miał też romans z jazzem.

[Rafał S]

Spacelab - The Champ, 2009 r.

Duńskie trio organowe z elektrycznym basem zamiast gitary. Już sam skład sugeruje, ze nie będzie to czysty jazz i rzeczywiście - mamy do czynienia z fusion. Można mieć skojarzenia z Niacin, jednak tamta formacja grała agresywnie i była bardziej nastawiona na wirtuozerskie popisy w szalonych tempach. Spacelab jest spokojniejszy i bardziej melodyjny. Finałowy "Bartok" przywodzi mi na myśl zrelaksowaną wersję ELP (Keith Emerson też lubił tego kompozytora). W każdym razie, miło się tego słucha w tle.