KONCERTY na żywo ...

[Rafał S]

Dnia 4.09.2025 o 01:31, fp74 napisał:

Jeżeli coś miałbym zmienić w jazzie, to wyrzuciłbym z niego raz na zawsze saksofon, który mnie drażni, irytuje i w ogóle nie rozumiem zachwytu tym wnerwiającym instrumentem

Niesamowite jak na zaawansowanego melomana, jazzfana i muzyka-amatora. Tylko w jazzie, czy w innych gatunkach też (funk, soul itp)? 

Nawiasem mówiąc, saksofon dość późno powstał i długo się przebijał (zarówno w muzyce poważnej, jak i rozrywkowej), a jego twórca nie miał łatwego życia i nie doczekał rozkwitu popularności swego dzieła. Ładnie pisze o tym Adam Czech w swej książce "Ordynaci i trędowaci. Społeczne role instrumentów muzycznych.", którą przy okazji polecam (dostępna w dobrych bibliotekach ).  

W jazzie saksofoniście (z Parkerem i Coltranem na czele) wnieśli (obok trębaczy) chyba najwięcej ze wszystkich instrumentalistów. To połączenie barwy i ruchliwości drewnianych instrumentów dętych ze skalą dynamiczną blach jest jednak ogromnym atutem. No i wygląd - dopiero gitara elektryczna w rocku zdetronizowała saksofon jako najbardziej przyciągający kobiety.  

https://en.wikipedia.org/wiki/Saxophone

[Gość]

1 godzinę temu, Rafał S napisał:

Niesamowite jak na zaawansowanego melomana, jazzfana i muzyka-amatora. Tylko w jazzie, czy w innych gatunkach też (funk, soul itp)? 

Nawiasem mówiąc, saksofon dość późno powstał i długo się przebijał (zarówno w muzyce poważnej, jak i rozrywkowej), a jego twórca nie miał łatwego życia i nie doczekał rozkwitu popularności swego dzieła. Ładnie pisze o tym Adam Czech w swej książce "Ordynaci i trędowaci. Społeczne role instrumentów muzycznych.", którą przy okazji polecam (dostępna w dobrych bibliotekach ).  

W jazzie saksofoniście (z Parkerem i Coltranem na czele) wnieśli (obok trębaczy) chyba najwięcej ze wszystkich instrumentalistów. To połączenie barwy i ruchliwości drewnianych instrumentów dętych ze skalą dynamiczną blach jest jednak ogromnym atutem. No i wygląd - dopiero gitara elektryczna w rocku zdetronizowała saksofon jako najbardziej przyciągający kobiety.  

https://en.wikipedia.org/wiki/Saxophone

Za wygląd sax dostaje 10 na 10. Na tym koniec. Wczoraj zarzuciłem w samochodzie np Pharoah Sandersa, leci barwna,  ciekawa muzyka, no ale w pewnym momencie nie da się po prostu wyrobić z tym bezsensownym skowytem, rzężeniem i rozhisteryzowaną wibracją. I tak jest prawie zawsze. Wiem, że jest parę dobrych kawałków 😉. Czasem to brzmi znośnie (Ptaszyn), czasem da się przeżyć (Namysł), lecz zazwyczaj to udręka. Jestem baaardzo wyrozumiały w muzyce ale nie toleruję 3 rzeczy: saksofonu, country i górnopiejących wokalistek w stylu Celine Dion, czy Edzi Górniak.  O ile jednak saksofon jakoś daję radę przerwać, to coutry i Górniak muszę zamieniać na ciszę.  

Każdy ma swoje wady 😁

Przepraszam fanów country i Edyty oraz Celiny. W tym wątku sobie pozwoliłem ale w temacie "Czego słuchasz?" na pewno nie. 

Edytowano 5 września przez fp74

[Rafał S]

@fp74 Wybacz, że Cię dalej pociągnę za język, ale zaintrygowałeś mnie.

Pamiętam, że jak zaczynałem słuchać jazzu (ojej - 30 lat tak szybko zleciało?) to nie lubiłem saksofonistów tenorowych grających szerokim, chropawym tonem. Typu: Joe Henderson czy Joe Lovano. Tzn. w balladach czy spokojnych jazzowych bluesach owszem, ale w szybszych kawałkach mi ten ton przeszkadzał. Do energicznego jazzu wolałem dźwięk idący węższym, precyzyjnym strumieniem: tak grali np. Wayne Shorter czy Michael Brecker. Potem się to odwróciło, a w tej chwili cenię oba podejścia do tego instrumentu. Jestem ciekaw, czy Ciebie drażni jedno i drugie, czy jednak jesteś bardziej wyrozumiały wobec któregoś z nich.

A z innej beczki, przechodząc do konkretnych płyt: na "Kind of Blue" też Ci przeszkadzają saksofony? Dla mnie partie Trane'a i Cannonballa są tam zjawiskowe. Moim zdaniem obaj przyćmiewają samego Milesa. Zresztą, całe pokolenia przeróżnych muzyków (w tym gitarzystów bluesrockowych) czerpały z ich improwizowanej narracji i śpiewnych fraz na tej płycie. Zdziwię się, jeśli powiesz, że to też Cię odrzuca. Odrzuca?  

[Gość]

Heh, niepotrzebnie mi się wyrwał ten saksofon...😏. Zapewne mocno przesadziłem stawiając saksofon i country w jednym szeregu. Bo o ile w tym drugim przypadku nie mam litości, to w przypadku saksofonu i owszem. Są sztandarowe klasyki jak wspomniany Kind of Blue czy Blue Train, należące też do mojego kanonu ulubionych plyt. Bardzo lubię Cannonballa i to bez wyjątku, z kolei Joe Hendersona spodobała mi się np Page One, lecz inne już mniej. Są nawet plyty Ornetta Colemana, które lubię😆.  Nie chodzi tu więc raczej  ani o styl gry, ani gatunek muzyki. Po prostu dźwięk tego instrumentu nie jest dla mnie z reguły przyjemny. On oczywiście wkomponowuje się w określone utwory, płyty i to się dość często nawet udaje. Generalnie jest to jednak brzmienie, które wzbudza mój niepokój, jest jak jeden wielki dysonans i choć jestem przekonany, że muzykę czynią ciekawą właśnie dysonanse (chyba, że to muzyka kojąca dla niemowląt😂), to przecież nie może się ona składać tylko z nich. 

Dziwactwa się zdarzają. Jedna z moich córek zamawia pizzę bez sera, bo go nie lubi ....🤔. Dla mnie jazz bez saksofonu poproszę 😁. No ale jak już jest...

[Rafał S]

Jasne, dzięki.  

[Nowy75]

The Legend od Rock Symphonic, Opera Leśna, Sopot 20.09.2025

Pogoda dopisała. Publika też, pozostały bardzo nieliczne wolne miejsca. Bohaterowie dnia to Tarja Turunen/ex- Nightwish/, Maciej Balcar /ex-Dżem/,Mateusz Ziółko,,Wojtek Cugowski, Krzysztof Sokołowski, Grzegorz Kupczyk/ ex- Turbo/, oczywiście orkiestra symfoniczna,plus mocno rockowi gitarzysta i perkusista.  Jak to razem zagrało? No cóż... . Pierwsza część koncertu( były dwie) to moim zdaniem totalna klapa. Można by to podsumować jednym słowem:łomot . Już po pierwszym kawałku Metalliki z Grzegorzem Kupczykiem na wokalu rozbolała mnie głowa. A nie miewam bólów głowy. Przewalający się po amfiteatrze bas ,łomot/ nie granie/ perkusji, usiłujący dotrzymać tempa wokalista,orkiestra była zupełnie zbędna- i tak nie było jej praktycznie słychać. I dalej było podobnie z tą tylko różnicą, że niektórym wokalistom udawało się drzeć jeszcze głośniej niż to wszystko "grało". Gdybym nie był w amfiteatrze gościem, zaproszonym tam w ramach własnych urodzin,z całą pewnością bym wyszedł .Nawet mój ulubiony kawałek Queen " I want It all" zabrzmiał w tym jazgocie fatalnie. W trakcie 15- minutowej przerwy okazało się,że nie tylko ja rozważałem opcję ewakuacji w imię ratowania słuchu. Dla porządku dodam,że nie wpadłem pierwszy raz w życiu na rockowy koncert z jazzowego klubu, gdzie tylko plumkali na pianinie. Za dawnych lat słuchałem mocnego metalu i obskoczyłem kilka festiwali Trash'em All organizowanych w Olsztynie przez Vadera.  Część druga koncertu. Ktoś chyba ruszył głową,a potem potencjometrem. Bas nadal się przewalał,perkusja też brzmiała kiepsko,nawet solo,ale spadła głośność, więc i orkiestrę można było usłyszeć. Do tego doszedł szczęśliwszy repertuar,w takich warunkach wokaliści mogli zacząć śpiewać,a nie wrzeszczeć. Tarja się popisywała/ale umie/ ,a nasi chłopcy pokazali się od naprawdę dobrej strony. Pod koniec dali popis, który w moich oczach uratował cały koncert. Co prawda Grzegorz Kupczyk sypnął się parę razy na Ozzym "Mama I'm coming home",ale wiadomo, zrobił się nastrój 😁.  Potem Mateusz Ziółko i "Dziwny jest ten świat" Niemena,publika kupiona,na sam koniec  wkracza Maciek Balcar"Wehikuł czasu" Dżem i pozamiatane!😁. Z jaką on swobodą to śpiewał! Do tego w trakcie kawałka świetne gitarowe solo Jakuba Kaczmarka. Bomba!😁

I tak oto przekuto porażkę w sukces. Jeśli w innych lokalizacjach pochylą się nad akustyką i nie będą przesadzali z głośnością to naprawdę warto się wybrać