Cała aktywność

Prawie jak we Francji 😉

Nie to żebym się czepiał... Ale się przyczepię  o brak jednej literki  

A gdzie ta wystawa?

Ad. 5 Naciśniesz i od razu puścisz guzik na pilocie a to już wystarczy, żeby potek jak wystrzelony z procy poleciał na 1cm góra/dół. Nie zmieniałem ustawień w Chordzie, napięcie na wyjściu ustawione na 2V jak zawsze czyli zielony? kolor kulek na moje oko.    ad. 1 . Dla mnie grają praktycznie identycznie, środek ustawiony jest tak jak lubię, nic bym tu nie zmieniał.  Dzisiaj największą różnicą między wzmacniaczami był jakiś zakres w okolicy chyba przejścia średnicy w wysokie, który to skutkuje właśnie tym, że wokale kobitek „idą” wyżej  na Elex mk4 są dobitniejsze w tym zakresie, dęciaki potrafią przyciąć a na Aethos jest łagodniej. Tu jest, moim zdaniem, jakaś różnica między wzmakami, jakiś fragment pasma w okolicy wyższej średnicy na Elex mk4 jest bliżej i jak gram bardzo głośno to potrafi przyciąć po uszach a na Aethos nie ma na to szans - ten zakres pasma jest jakby cichszy, delikatniejszy, nie wiem ale tak to odbieram. Dodaje to troszkę większego podniecenia, podekscytowania wokalom i drapieżności  całemu brzmieniu Elex, właśnie ten zakres między średnicą a górą pasma ale grając bardzo głośno potrafi „przyciąć” po uszach. Aethos tego nie ma. ad. 2 dzisiaj nie słyszę żadnej różnicy, na obu jest praktycznie identycznie… Z pamięci Elicit mk5 sprawiał wrażenie zapuszczającego się niżej na basie, zdecydowanie bardziej ciepły ale niestety bez uderzenia Aethosa i Elexa mk4. ad. 4. mam wrażenie, że jednak troszkę więcej powietrza jest z Aethos, może blachy są ciut bardziej soczyste ale różnice, jeżeli w ogóle są,  to można przymknąć oko, no trochę jakby więcej powietrza z Aethos. Aethos wydaje się bardziej spójny a Elex mk4 bardziej drapieżny - właśnie przez ten zakres pasma o którym mówiłem. Im dłużej słuchasz z Aethos tym bardziej wciąga Cię ten dźwięk i zaczynasz się bardziej cieszyć i chcieć więcej a Elex szybciej robi wrażenie wow większą otwartością środka i drapieżnością ale cały czas jesteś jakby napięty słuchając muzyki a z Aethos wraz z upływającym czasem muzyka pochłaniania i odpręża.    Czas słuchania  niestety gra na korzyść Aethos-a.  Idę na rower…  

@resi udało się zakupić wymarzony zestaw ?

Od wczoraj jestem przeszczęśliwym posiadaczem Arcama SA30. Chciałem Wam podziękować, za to, że nakłoniliście mnie do kupna tego cuda. Przyznaję, że byłem sceptycznie nastawiony ale po podłączeniu tej integry, zrobieniu aktualizacji i kalibracji + delikatnym zmodyfikowaniu krzywej pod swoje preferencje (ta zaproponowana przez Dirac jest nudna i poprawna do bólu) dosłownie wyrwało mnie z kapci. Poziom szczegółów i kontrola dolnego pasma jest tutaj na nieosiągalnym dla Marantza poziomie. Przy dosłownie każdym kawałku mam opad szczęki. Ale najpiękniejsza jest średnica… zwłaszcza wokale. Tak wyraźnych wokali jeszcze nie słyszałem.  Sam sprzęt przyszedł w niemal doskonałym stanie wizualnym. Widać, że ktoś bardzo dbał. To były najlepiej wydane 5k w ostatnim czasie. PM7000N z prawie 2 letnią gwarancją (bez 3 miesięcy) poleci na sprzedaż. Acha, na żywo SA30 prezentuje się lepiej niż na zdjęciach. Wyjątkowo niefotogeniczny jest dziad 😁

Wyższy prąd spoczynkowy to cieplejszy wzmacniacz, jak Aethos wypada w tej „konkurencji” na tle Elexa? ps. Elex R jak nie gra, to nawet nie jest ciepły 

W weekend bylem z córką na mieście było multikulturowo, jak zawsze w wolnym miescie Poznań.  Ale nie widziałem rzeszy imigrantów z Afryki, pojedyncze jednostki. Nie mam wrażenia zalewania falą uchodźców,  było też tęczowo, bo ludzie wracali z jakiegoś marszu, kolorowi, uśmiechnięci bez kompleksów w fajnej atmosferze.  Na to Festiwal Malta 2025, bardzo fajna atmosfera.  

Klipsch RP-504C II to opcja wypełniająca budżet, ale bardzo fajna i lubiana  

Mnie chodziło ogólnie o dopasowanie charakteru pieca nie tylko do kolumn, ale też do pomieszczenia, głównie jego kubatury, ale i sposobu prowadzenia basu. Moc w sensie np. konieczności nagłośnienia dużej hali.   A wracając do pytania Krafta o cechy wzmacniacza. Jedną z nich, o której chyba do tej pory nie było mowy, jest prąd spoczynkowy. Z moich doświadczeń: scena (szczególnie szerokość) i źródła pozorne rosną wraz z nim. Przy czym konieczna jest odpowiednia separacja elementów, żeby ten duży prąd nie skutkował większym szumem. Tutaj pełna zgoda, że szum (w przeciwieństwie do zniekształceń harmonicznych) jest zawsze zły, bo przez niego tracimy zarówno mikrodynamikę, jak i głębię sceny.  Osobna kwestia: THD i DF. Pętlą SZ możemy zredukować pierwsze i wyśrubować drugie. Pytanie, w jakim stopniu warto to robić.  Zniekształcenia harmoniczne potrafią nie tylko dać przyjemną barwę, ale też - moim zdaniem - właśnie szerszą scenę. Z kolei przesadnie podkręcony DF niesie ryzyko dźwięku suchego i twardego, ze skróconymi wygrzmieniami. A przecież to częściowo one odpowiadają za wrażenie głębi. Silne SZ redukuje jedne zniekształcenia, jednocześnie wprowadzające inne - TIM. Więc to znów broń obosieczna. Szerokość i głębia sceny są ewidentnie funkcjami wielu zmiennych, z których niektóre są od siebie zależne. Dlatego obawiam się, że nie ma tu prostych recept. Natomiast wrócę do swojej hipotezy popartej własną "eksperiencją": jeszcze nie słyszałem, żeby wzmacniacz o niskim prądzie spoczynkowym zagrał naprawdę dużym dźwiękiem - porównywalnym z A-klasową grzałką (oczywiście przy ustalonych kolumnach - średniej wielkości monitorach). 

Tu omawiamy go bliżej    

Na Chopina dla mnie za gorąco. Pół dnia katowałem Kyuss'a (to jest genialna muzyka nagrana tak źle jak tylko było można to zrobić...) więc teraz czas odsapnąć.  Może PATologia...? To taka troche chłodząca muzyka. Fajnie nagrany koncert. Wydanie Jazz Door 1993.

Konsekwentnie odmawiają odpowiedzi ilu. A jak już podają jak rzecznik to tylko ilu na readmisji, a nie ilu "zawrócono". Co się dzieje w polskich miastach chyba widać gołym okiem... przynajmniej u mnie

@fp74 Ciągnę dalej wątek rozpoczęty przez Ciebie Chopinem na instrumentach z epoki. Zabrałem się za Bacha, którego mam już trochę w różnych wersjach, bo to klasyk uwielbiany przez jazzmanów i wszelkich dobrych instrumentalistów. I tu zrobiło się ciekawie - przecież w czasach Bacha nie było fortepianu. Organy? Nie odważyłem się, bo nie wiem, czy mój system by sobie z nimi poradził, a poza tym są zbyt zobowiązujące by ich słuchać w tle do pracy. I tak sięgnąłem po płyty z instrumentem, który zawsze lubiłem, choć do tej pory kojarzyłem głównie z filmów kostiumowych. Wciągnąłem się i nie poprzestaję na Bachu. Dziś dotarły do mnie cztery 3-płytowe części cyklu sonat Scarlattiego. Właśnie leci to w tle.