sonique

Herbie, kopsnij jeszcze jednego…

Ja dzisiaj odrabiam zaległości z szuflady, którą kiedyś niesłusznie potraktowałem po macoszemu - (pewnie @Adi777 mnie wkrótce odpyta;) ) W muzyce podoba mi się to, że którychkolwiek drzwi byś nie otworzył, to zawsze coś ciekawego się za nimi kryje. Tytuł „Crossing” nabiera tu dodatkowego znaczenia. No i muszę przyznać, że dobry towar tam mieli w Kalifornii na początku lat 70-tych… dawno nie byłem na takim muzycznym tripie… ale zabawa przednia.

@Rafał S Mało optymistyczne to porównanie starych muzyków do nowych, ale niestety w punkt.

Coś takiego:

Człowiek zapadł mi w pamięć. Geniusza radia dość łatwo poznać. Dodatkowo prowadzi(ł?) wydawnictwo o takim samym tytule. Jako jedni z pierwszych wydawali teksty znanych płyt z tłumaczeniem na polski. Pamiętasz może te małe srebrne książeczki? Powinieneś

Masz rację. Ale oni i garstka innych to za mało aby utrzymać niegdysiejszą popularność gatunku. To, że Mother Love Bone i kilka innych wciąż coś tam czasem nagra to nie znaczy jeszcze, że grunge ma się dobrze… Ale tak. Dla tych co poszukują, wciąż jeszcze coś się znajdzie. Na szczęście. I tu polecam radio internetowe z Krakowa prowadzone przez człowieka legendę, Piotra Kosińskiego: Rockserwis FM. Prowadził swego czasu Noc Muzycznych Pejzaży - bodaj najbardziej magiczną audycję w nocnej Trójce. To w temacie Art-Rocka, Rocka Progresywnego.

Byłby martwym reliktem przeszłości. Muzyką bez postępu. Symbolem minionego. Wobec braku świeżego narybku - zostalibyśmy nim zanudzeni na śmierć… Jest kilka takich gatunków. Podałem ich moim zdaniem przykłady. Zobacz jakim rozwojowym nurtem był rock progresywny, art rock. Dzisiaj to niszowa nisza w zaułkach niszy. Tak to widzę.

Hmmm… a trylogia to nie: 1. Mwandishi 2. Fat Albert Rotunda 3. Crossing ? Mogę się mylić.

Żeby nie było: ja wprost uwielbiam nurzać się w jazzie tamtych lat. Kompozycje, szczególny sposób miksowania utworów, urokliwe niedociągnięcia techniczne (przestery, sybilacje). Ale mimo wszystko i na całe szczęście mamy jazz współczesny. W przeciwnym razie ten gatunek pozostałby jedynie osobliwym obskurantyzmem wyciąganym od czasu do czasu z przykurzonej szafy historii muzyki. Jak art-rock. Albo rock progresywny, które dzisiaj kuleją, że hej… (parę niszowych kapel tego nie zmieni). Które kolejne?

Yep… naprawdę świetna.

Podoba mi się to co pojawia się na drugim planie w kanale lewym i prawym. Bliska średnica niekoniecznie 😉

Właśnie słucham. W skupieniu.I solo. Domownicy na górze. Tylko zielona dioda wzmacniacza słuchawkowego eksploatuje zmysł wzroku. Reszta energii idzie w ucho. I co? Póki co żegluję przez nieco spokojniejsze niż w utworze 1 fale utworu 2. Fakt. Płyta bardzo dobra. Genialna. Dziękuję, że za Twoją sprawą pochyliłem się nad nią ponownie. Ale to nie jest jazz inkluzywny, egalitarny. Toż to jazz dla wąskiego grona wybrańców! Bo trzeba być, raz - osłuchanym, dwa - cierpliwym bo climax skrada się bez pośpiechu (millennialsi odpadają, nie dadzą rady - za duży wysiłek), trzy - dociekliwym: trudno w gąszczu tysięcy innych go wyłowić. No chyba, że pisuje się na forum z @Adi777 😎

W rzeczy samej… fajne granie.

Ja kiedyś lubiłem metal z melodią i zrozumiałym tekstem. Ale ten gatunek nigdy mną nie zawładnął.

Poznałem ją spacerze w lesie. (Łapię każdy moment na słuchanie bo ich mi życie skąpi.) Upatrzyłem ją już wcześniej i wrzuciłem do poczekalni. Pamiętam, że mnie poruszyła do głębi. Łatwoś z jaką Lee asymiluje różne wpływy i przerabia na swoją modłę czyniąc wszystko naturalnie spójnym. Oczywistym. Ta produkcja jest też ciekawa bo to nie ECM. Nie ACT. Nie nawet BlueNote. To zupełnie inna ekipa. Dlatego brzmi świeżo. Dla mnie;)

Gwałt na młoteczku i kowadełku…;)

Masz prawo tak uważać. I nie dziwię Ci się, że masz z tym problem. Bo ja często też go mam. Już samo pojęcie „jazzu” jest traktowane bardzo swobodnie. A co dopiero „free jazzu”. Czytając ponownie definicję tego ostatniego utwierdziłem się tylko w przekonaniu, że w Nucleogenesis jest sporo elementów freejazzowych. Jest też pewien rodzaj etniczności - jak się wsłuchasz. Freejazz to nie tylko Coltrain czy Coleman;) Na poparcie tezy, że nowy jazz też ma rumieńce i trzyma się dziarsko, mój bezwzględnie najlepszy album a.d. 2021:

Tak. Są wybitne. Dlatego @Adi777 nie do końca mogę się zgodzić z tym, że (jak pisałeś gdzieś wcześniej) najlepsze czasy dla jazzu to odległe lata w zeszłym millennium. Moim zdaniem jazz jest akurat jednym z nielicznych gatunków muzycznych, które czerpiąc z wcześniejszych wpływów i mód potrafią zaproponować nową, niespotykaną wcześniej jakość (np. Pop czy rock straciły kolor jak sprane ciuchy i niczego już nie są w stanie moim zdaniem zaoferować). Ale aby ją stworzyć potrzebne jest szersze spektrum czasu. Dystans. Jazz lat 50-tch, 60-tych, czy 70-tych - choć piękny - pyrkał sobie cały czas w tym samym sosie. Niby ewaluował ale jednak smak potrawy, poza niektórymi przełomowymi wyjątkami - jednak wciąż podobny. Dlatego ja wolę jazz współczesny. Ma więcej powietrza, stylistycznej wolności, mniej klaustrofobii wynikającej z ograniczeń ówczesnej formuły jazzu ale też techniki i technologii (np. sposób nagrywania, wybór instrumentów, szczególnie klawiszowych). „Tamten” jazz ma czar. Ale wolę współczesny.

Sprawdzę dzisiaj wieczorem bo już nie pamiętam. Nie sprawiła jednak niegdyś abym się przy niej dłużej zatrzymał. Dam znać czy niesłusznie… Ale my Polacy nie musimy muzycznie romansować z potomkami Anglo-Sasów czy Skandynawami aby poczuć co to jazz. Nasze własne podwórko bowiem jazzowym geniuszem obdzielić mogłoby kilka innych nacji… że tak sięgnę na szybko do szuflady…

Jazz to śliski temat. Podobnie jak muzyka poważna. Wiele odpychającej kakofonii i męczącego zgiełku można przemycić pod etykietą „muzyki genialnej”. Gdyby nie to, że o nim mówią i piszą (a może nawet niektórzy słuchają) to ja nigdy sam z siebie na Pendereckiego bym nie trafił a już na pewno potencjału w nim bym nie wysłyszał. Albo inna ikona: Herbie Hancock. Nagrał piękną „River: The Joni Letters”, ale też niezrozumiałą (i dla mnie przeciętną) „Thrust”. I nie chodzi mi o to, że nie lubię atonalnych i trudnych kawałków. Ale niech mają sens, jak chociażby genialne free-jazzowe partie w Nucleogenesis 1 i 2 z Albedo 0.39 Vangelisa…

Jeżeli lubisz tę płytę, to te też powinny Ci podejść. Śpiewa tu połowa wokalnego składu z płyty powyżej;)

Historyjka damsko-męska jakich wiele. Lecz tu okraszona dodatkowo przyjemnym fetyszem;)

Piotrze, o zgrozo masz tu trochę racji. Z tym że „nie chcą” zamieniłbym na „nie wiedza, że można lepiej”. Sytuacja: osoba mi znajoma, która skompletowała pierwsze poważniejsze stereo w oparciu o „klocki” Denona nawet nie zwróciła uwagi, że DCD 800 nie jest gapless. Ba! Nie mogła mi uwierzyć, że takie CD istnieją! Uznała, że jak wydaje konkretne w jej ocenie pieniądze, to wszystko musi być top-notch. Nie zwróciła jadnak uwagi na to, że jej streamer Denon DNP 800ne jest gapless. Na marginesie: czyżby Denon rozesłał dwie ankiety do dwóch różnych grup respondentów?;)

PR Trójka, Studio El-muzyki, Jerzy Kordowicz… takie reminiscencje mnie obsiadły…

Gapless to nie funkcjonalność. To coś więcej. To umiejętność sprzętu dzięki której nagranie brzmi zgodnie z zamysłem artysty. Dlaczego dzisiaj niektóre odtwarzacze tego nie mają? Tak wyszło z ankiety? Chyba wśród księgowych…;) CD bez gapless jest dla mnie warte 0zł. A za nazwą powinni obowiązkowo dopisywać „no gapless”: Denon DCD 800 no gapless, Emotiva ERC-4 no gapless, etc.