Rafał S

Nawet na zdjęciu widać, że gabarytami lepiej pasują do wnętrza. Te na szafce "znikają" w niewłaściwym znaczeniu tego słowa. Gratulacje. Naczekałeś się, więc miło czytać, że jest postęp!

Romek, miałeś okazję porównywać z Gold 100 G5? Ja niestety słuchałem jednych i drugich w różnych systemach i sporym odstępie czasu. Goldy zapamiętałem jako grające nieco bardziej nasyconym, słodszym dźwiękiem (dla mnie - przyjemniejszym). Do tego mają trochę większy midwoofer i są w tej chwili do kupienia naprawdę okazyjnie (5.5-6 tys. za nówki). Moim typem byłyby więc te MA zamiast Elaków.

@rajdek Też go bardzo lubię. Henrik Freischlader to jeden z czołowych współczesnych gitarzystów bluesowych. Nie tylko w skali Europy. I do tego b. dobrze śpiewa, a to się już rzadko zdarza przy takim poziomie instrumentalnym.

Jak je sprzedasz, to klub B&W powiększy się o ich nabywcę.

Jesteśmy z Tobą!

@Q21 Dzięki - już rozumiem. Pokornie przyjmuję do wiadomości, że reprezentuję czytającą mniejszość.

@Q21 Mam uwagę ogólną, nie wiem na ile reprezentatywną (może jestem wyjątkiem). Otóż interesują mnie treści, które przekazujecie w swoich filmach, natomiast sama forma jest nie dla mnie. Skoro film, to trzeba nie tylko oglądać, ale i słuchać. A to się wyklucza ze słuchaniem muzyki w tym samym czasie. A przecież jesteśmy na forum audio. Osobiście wolę jednak poświęcić te kilka minut muzyce. Zbyt rozwlekle. Często na temat samego brzmienia jest raptem kilka zdań. Sporo miejsca zajmuje wstęp, podsumowanie, jakieś ogólniki. Gdybyście mogli oprócz tego dawać opisy (w kilku punktach, na podstawie tego, co mówicie w filmach). Pewnie dałoby się każdy z takich tekstów przeczytać w minutę.

Nawet te starsze rzeczy - powiedzmy do połowy lat 70-tych? (Bo nowsze to faktycznie bywały miałkie, szczególnie popularne songbooki, gdzie Rod śpiewał "na autopilocie", nadrabiał przyjemną barwą głosu, a w aranżach trafiały się smyczki z syntezatora. ) Ja też, szczególnie tę drugą. Debiut moim zdaniem trochę słabszy.

@pairtick The Faces uważam za świetny zespół. Moim zdaniem to był najlepszy okres Roda Stewarta. Ron Wood popełnił tylko błąd przy podziale materiału - oddał Rodowi kilka przebojów na jego płyty solowe. Gdyby nie to, zespół może zdziałałby więcej i funkcjonował dłużej. Talentu tam nie brakowało. Wystarczy spojrzeć na ich dalsze losy: Ron trafił do Stonesów, Kenny Jones do The Who, a Ian Mclagan był rozchwytywany jako muzyk sesyjny. Tylko biedny Ronnie Lane zachorował i przedwcześnie zmarł...

@Chmarski Tomek, pytałem wtedy w NTA o hybrydy, w tym 37DC. Ale najwyraźniej wzięcie się skończyło, bo faktycznie salon sprzedaje je dziś znacznie taniej.

Nie byłbym tego taki pewien. Jakieś dwa i pół roku temu rozmawiałem z ówczesnym kierownikiem Na Temat Audio, który stwierdził, że Synthesis całkiem nieźle się u nich sprzedaje mimo podwyżek cenowych, natomiast np. równie ceniony przez niego Trigon "schodzi" im słabiutko. Więc może nie jest to marka o popularności na miarę czołowych brytyjskich (Cambridge, Roksan, Rega, Naim, Cyrus), ale jednak rozpoznawalna i ciesząca się niezłą opinią.

Słyszałem wiele wersji "I'd rather go blind" i akurat ta mnie nie przekonała. Tak, Beth ma mocny głos, ale moim zdaniem nie śpiewa ona bluesa zbyt ciekawie. Taka forsowna, "atletyczna" prezentacja utworu bez pomysłu na interpretację. Lepiej wypada tu gitara Bonamassy, choć od strony instrumentalnej też można z większym uczuciem. Pomijając słabą jakość dźwięku, wolę choćby takie wykonanie The Faces:

Jako młodszy nastolatek miałem mały radiomagnetofon Emilia 407. Potem trochę większy - Grundiga - już z możliwością odstawienia kolumienek na kilkadziesiąt centymetrów. Grał u mnie kilka lat i ile kaset się przewinęło! To właśnie z kaset słuchałem klasyki rocka i to one dostarczyły mi przeżyć muzycznych, o jakie w dorosłym wieku coraz trudniej. Wydawałem na nie całe kieszonkowe. Dopiero jako student dorobiłem się wieży Denona z CD - służyła mi blisko ćwierć wieku. Sam cedek musiał grać w sumie co najmniej 30 tys. godzin. Aż naprawianie straciło sens, pojawił się pierwszy "poważny" system i wpadłem - dalszy ciąg znacie. @wieczorzanalogiem To oczywiste, że za 10 tys. da się kupić dużo lepszy sprzęt używany niż nowy. (To samo dotyczy zresztą też większych budżetów.) Ale, jak napisał Tomek, jeśli nowy system za tyle gra naprawdę źle, to znaczy, że został niefortunnie dobrany. Bo za te pieniądze można już sprawić sobie brzmienie co najmniej przyjemne. A, że wielu z nas na tym nie poprzestaje? Cóż, natura ludzka jest ułomna... Sam zostałem niedawno ukarany przez los za grzech audiofilskiej rozpusty i niejako przymusowo wróciłem do poziomu zbliżonego do czasów nastoletnich (sygnatura). Już po północy, przygrywa mi Ken Peplowski z Howardem Aldenem i kilkoma innymi ulubieńcami. Instrumenty są znacznie mniejsze niż z prawdziwego systemu, brakuje im pełni i wyrazistości, ale muzycy nie grają przecież gorzej - to wciąż oni, a wyobraźnia i osłuchanie dopowiada mi resztę. Tradycyjnie przepraszam za offtop. @Filip321 Początkujący czasem boją się sprzętu używanego, bo widzą w takim zakupie ryzyko. I mają rację. Tylko, że zakup nowego to zwykle ryzyko znacznie większe. Bywa, że dopiero po czasie odkrywamy ograniczenia nowego zestawu. A wtedy strata przy odsprzedaży robi się bolesna w porównaniu z upłynnieniem zabawek z rynku wtórnego.

Jeśli ktoś potrzebuje wypasionego zestawu, żeby się wkręcić w muzykę, to szczerze współczuję. Obawiam się, że do końca życia będzie już słuchał tylko dźwięku.

@tomasz1w Tomek, szczerze Ci współczuję. Wiem, jak to jest. Kiedyś czekałem 3 m-ce na swoje kolumny, bo zmienił się dystrybutor i stary już nie chciał się podjąć naprawy, a nowy jeszcze nie był gotów. A teraz od 2 tyg. wzmacniacz w serwisie, a ja z miniwieżą Panasonika. Ciesz się, że nie sprzedałeś przedwcześnie swoich dotychczasowych 707 S2, bo skończyłbyś jak ja.

Dzięki, cieszę się, ze nie tylko mi przypadłą do gustu. Z ostatnio słuchanych polskich chyba na równi z nią podoba mi się "Razem na tej ziemi" Rodowicza z Hołownią, Jonkiszem, Borowskim i innymi. Flet Borowskiego nawiązuje jednocześnie muzyki poważnej i ludowej i dodaje zwiewności aranżom. A fortepian Hołowni ma ten nadwiślański liryzm kojarzący mi się z naszą muzyką filmową, choćby A. Kurylewiczem ("Polskie drogi"). Płyta Janiaka bardziej zwarta i jazzowa, a Rodowicza właśnie filmowa.

Jakoś zmęczyłem pierwszy odcinek. Sceneria ładna, ale to tyle. Scenariusz toporny, dialogi wołają o pomstę do nieba (wplatanie do rozmów tłumaczeń sytuacji bohaterów / relacji rodzinnych itp. - ewidentnie adresowanych do widza, a nie do postaci z filmu). Yellowstone to przy tym Szekspir.

Głos może się nie podobać - jak każdy, ale czy to rzeczywiście imitacja Planta? Plant (jak całe LZ) to mieszanka folkowej melodyki, rockowej ekspresji i bluesowej rytmiki i frazowania. W AC/DC tych folkowych wpływów nie ma, a miejsce brytyjskiego wyrafinowania zajęła charakterystyczna proletariacka szorstkość, którą można odnaleźć też w innych zespołach z Antypodów (jak Cold Chisel czy Rose Tattoo). Kompozycje, aranżacje i rytmy znacznie prostsze niż w LZ, większość to boogie - takie ostrzejsze ZZ Top z dwiema gitarami, mocniejszym przesterem i agresywneijszym wokalem. Imitatorem Planta jest dla mnie raczej David Coverdale z czasów Whitesnake'a, szczególnie na późniejszych płytach zespołu i albumie nagranym z J. Pagem (na płytach Deep Purple śpiewał nieco inaczej).

U mnie na co dzień sporo polskiej muzyki, a ostatnio trafiła się nawet płytka programowo polska. Witold Janiak Trio - "Zagrajcie swoją muzykę", 2015 r. @Grzesiek202 Dobrze się to wpisuje w poruszany przez nas ostatnio temat - widać choćby po spisie utworów: Owijas, sieradzkie Kowal, łęczyckie Oberek, sieradzkie Kujon, łęczyckie A dzień dobry, radomskie Krzysztofie, Krzysztofie, łęczyckie Kujawiak, łęczyckie Żebyś nie chodziła, sieradzkie Pojadę ja do roboty, radomskie Płyta nagrana, jak wiele moich ostatnich nabytków, w Tokarni Jana Smoczyńskiego.

@Amarok Czyżbyś namawiał Marka na D4 w wersji Signature?

@MMarek Mnie też na dłuższą metę męczą takie wygibasy, natomiast doceniam stronę wykonawczą - jeśli chodzi o rocka instrumentalnego w formacie power trio, jest to najwyższy poziom. I to bez wielkiego napinania się, bo oprócz wirtuozerii znalazło się tu też miejsce na poczucie humoru.

Be careful what you wish for. The Aristocrats czyli Guthrie Govan, Bryan Beller i Marco Minnemann.

Naprawdę nie dostrzegasz różnicy jakościowej pomiędzy tymi dwiema opcjami?

Zgoda, to jest bodaj najbardziej szkodliwy aspekt naszej przynależności do UE.

Racja. Chodziło mi o porównanie z podłogówkami, do których autor wątku pewnie przywykł. Ale też fakt, że patrzę ze swojej perspektywy: paczki z przetwornikami 16.5-18cm automatycznie klasyfikuję jako średnie / normalne (bo moje ), a wszystko, co poniżej - małe. Robię to do pewnego stopnia nieświadomie - trudno wyjść myślami poza własne realia. @Marek K Nie wiem, czy słuchałeś kiedyś u siebie jakichkolwiek monitorów. Jeśli nie, to spróbuj coś wypożyczyć choćby na jeden dzień. Może od znajomych czy dalszej rodziny? Niekoniecznie musi to być model, którego zakup bierzesz pod uwagę. Chodzi tylko o to, żebyś sprawdził czy to w ogóle kierunek dla Ciebie. Jak już się pewnie zorientowałeś, prawie każdy z nas doradzi Ci coś, co sam zna i lubi. Ale to, że jakiś zestaw ogólnie gra nieźle nie musi znaczyć, że Tobie przypadnie do gustu. Może będziesz wolał paczki poprawnie dobrane do Twojego metrażu, a może takie, które teoretycznie w ogóle nie powinny w nim grać, ale na Tobie zrobią wrażenie.